Południowa strefa Mołdawii, naturalna i gospodarcza strefa Mołdawii z rozwiniętą uprawą winorośli i winiarstwem. Znajduje się na południu międzyrzecza Dniestru i Prutu i zajmuje Nizinę Południowomołdawską, obramowaną przez dolny Dniestr, Morze Czarne i dolny Prut. Na tle równin wyróżnia się Wyżyna Tygecka (wysokość bezwzględna 300 m n.p.m.). Strefa południowa stanowi 24,3% terytorium Mołdawii. Około 60% terytorium zajmują stoki o nachyleniu większym niż 2°, w tym 20-25% stromych stoków o nachyleniu większym niż 6°. Silnie rozwinięte są tu procesy erozji gleby, powstawania wąwozów i osuwisk. Klimat jest ciepły i suchy. Suma aktywnych temperatur wynosi 3100-3400°C. Okres aktywnej wegetacji trwa średnio 179-187 dni. Roczna suma opadów wynosi 350-450 mm. Bilans promieniowania wynosi 50-55 kcal/cm2 (209-230 kJ/cm2) na rok, co zapewnia ogrzewanie gleby, parowanie i utrzymuje średnią roczną temperaturę powietrza na poziomie 9-10°C. Większość terytorium zajmuje umiarkowanie niejednorodna seria stepowa o topogeniczno-erozyjnych strukturach pokrywy glebowej, w której na północy strefy przeważają pospolite chernozemy, a na południu powierzchniowo-węglanowe. Pokrywa glebowa charakteryzuje się niską zasobnością w próchnicę, stosunkowo wysoką zawartością potasu i fosforu brutto. Korzystne warunki glebowe i klimatyczne sprzyjały wczesnemu rozwojowi uprawy winorośli w tym regionie, znanemu już w XIV wieku w mołdawskim państwie feudalnym. Zidentyfikowano miejsca szczególnie sprzyjające uprawie winorośli, wyselekcjonowano odmiany pochodzenia miejscowego i europejskiego, wprowadzone przez Greków i Rzymian. W 18 wieku, przemysł uprawy winorośli w południowej strefie Mołdawii był tak skoncentrowany, jak to możliwe, wzdłuż rzek Dniestr i Prut. Od 1870 do 1897 r. powierzchnia winnic w strefie południowej wzrosła z 1,09 do 2,4 %. W tym czasie niektóre winnice były już znane (np. Purkary). Pod koniec XIX w. wprowadzenie filoksery doprowadziło do przyjęcia europejsko-amerykańskich hybryd do bezpośredniej produkcji, które w 1945 r. stanowiły podstawę produkcji winogron, przy czym odmiany europejskie stanowiły jedynie 8,6 % powierzchni upraw. Do 1953 r. udział odmian europejskich wzrósł do 18,5%. Dominowały Shasla i Aligote, mniej popularne były Rkatsiteli, Cabernet-Sauvignon, Riesling i Fetyaska. W latach 1981-1985 średnioroczna powierzchnia plantacji winorośli wynosiła 114,4 tys. ha, zbiory brutto 550 tys. ton (47% produkcji ogólnorepublikańskiej), średnie plony 62,1 centnar/hektar. Najczęściej spotykane odmiany: stołowe - Early Magaracha, Pearl Saba, Shasla, Królowa Winnic, Cardinal, Muscat of Hamburg, Moldova, itp.; techniczne - Merlot, Cabernet Sauvignon, Rkatsiteli, Fetyaska, Sauvignon, Aligote, Black Pinot i inne. W strefie południowej produkuje się soki winogronowe, rocznikowe i zwykłe stołowe i deserowe wina białe i czerwone. Na niektórych obszarach produkowane są również wina szampańskie. Najbardziej znane wina to Negru de Purcari, Roche de Purcari, Aurio, Ciumai, Trifesti, Trandafirul Moldovei itp.