Białe wina z niewielką ilością cukru resztkowego i bardzo rzadko wina czerwone cierpią na otyłość. Młode wina i, w rzadkich przypadkach, stare wina i wina z wysoką zawartością cukru są najbardziej podatne na chorobę. Warunkami sprzyjającymi rozwojowi choroby są: niska zawartość alkoholu, niska kwasowość, cukier resztkowy w winach stołowych oraz obecność produktów namnażania drożdży (autolizy).

Charakterystyczną cechą otyłości jest utrata mobilności w winach. Podczas nalewania chore wino spływa powoli, a strumień cieczy nie rozpada się na pojedyncze krople, lecz tworzy spójną nić. Jeśli proces chorobowy jest głęboki, wino zamienia się w lepką masę, jak białko kurze. Jeśli wino jest wstrząśnięty energicznie, lepkość jest stracone i ciecz jest spieniony, ale wkrótce po wino odzyskuje swoją pierwotną lepkość. Chore wino w smaku płaskie, nieprzyjemne w smaku, lekko lepkie.

Czynnikiem sprawczym jest wiele różnych mikroorganizmów, ale najczęściej jest to specjalna grupa bakterii kwasu mlekowego. Optymalna temperatura dla ich rozwoju wynosi około 25-27°C. Rozwój mikroorganizmów w winie wytwarza z cukru substancję podobną do śluzu (dekstrynę). Środki zapobiegawcze przeciwko chorobie otyłości są podobne do tych zalecanych dla win zakwaszonych kwasem mlekowym.

Leczenie otyłych win jest przede wszystkim w celu usunięcia śluzu, który powstał, przez wlewanie wina nad nim z silnym napowietrzania przez zraszacze. Gdy wino uzyska pierwotną konsystencję (stanie się płynne), jest suszone (fumigowane) do 150 mg/l bezwodnikiem siarkowym i pastowane bentonitem i żelatyną. Po 10-15 dniach klarowania, wino jest filtrowane i pasteryzowane przez 1-2 minuty w temperaturze 65°C. Po obróbce wino z cukrem resztkowym powinno być pozostawione do końca fermentacji, ponieważ cukier może być korzystnym podłożem dla infekcji wtórnych.