Szukasz pozycjonowanie Kraków ? Letnia promocja Zobacz!!!

Jeśli podoba Ci się jakieś wino, przestudiuj jego etykietę. Zwróć uwagę nie tylko na odmianę winogron i region, w którym zostało wyprodukowane, ale także na nazwisko winiarza, kto mieszał wino i kto je butelkował. Ta informacja może być równie ważna dla Ciebie jak nazwa regionu winiarskiego, ponieważ decyzje, które są podejmowane przez konkretnych ludzi może skończyć się wpływając na aromat i smak wina w butelce. W większości krajów europejskich wina klasyfikuje się według ich pochodzenia geograficznego. We wszystkich regionach uprawa winogron i cały proces ich przerabiania na wino regulowane są przez surowe przepisy winiarskie. Powszechnie nazywane appellation laws, te zasady i przepisy zostały opracowane we Francji, a następnie zapożyczone w większym lub mniejszym stopniu przez inne europejskie kraje produkujące wino. W pozostałej części świata posiadanie surowych przepisów dotyczących wina nie jest tak powszechne, chociaż w każdym regionie urzędnicy najpierw nalegają, aby zawartość butelki była opisana na etykietach tak dokładnie, jak to tylko możliwe lub tak wyraźnie, jak to tylko możliwe. W Ameryce i części Australii, istnieje tendencja do nazywania win według geografii, jak we Francji, ale kryteria nazywania tych są znacznie mniej rygorystyczne.

Jeśli wiesz, skąd pochodzi wino, będziesz miał również pewne wyobrażenie o jego smaku. Czynniki geograficzne, takie jak gleba i klimat, a także stosowane odmiany winorośli, to jednak nie wszystko. Nawet w terytoriach o ścisłym ustawodawstwie, winiarz jest często wolny, aby zdecydować, jaki rodzaj wina chce zrobić. Umiejętności i doświadczenie są również bardzo ważne, a może się okazać, że lubisz jeden winiarz wina lepiej niż inny, nawet jeśli są one sadzone obok siebie.

Znaczenie nazw geograficznych w Europie.

Większość opcji klasyfikacji wina opiera się na systemie francuskim. Tutaj winnice i regiony winiarskie są przydzielane tylko według położenia geograficznego, a nie według jakości, jak wielu uważa. Wina sklasyfikowane wyżej w klasyfikacjach mogą przewyższać wina z niższymi ocenami, ale nie zawsze. Wina reprezentujące jedną klasę również nie muszą dzielić tego samego standardu jakości. Francuskie przepisy dotyczące apelacji są specyficzne dla różnych obszarów i gwarantują pochodzenie wina. Mają one na celu wspieranie typowości win pochodzących z danego regionu. Przepisy określają konkretne obszary winiarskie (rozróżniając je ze względu na glebę i położenie), dozwolone odmiany winorośli, maksymalne plony* i minimalne poziomy zawartości alkoholu w winie. Mogą one również regulować niektóre aspekty działalności winnicy i piwnicy. Najlepsze francuskie wina, które muszą pochodzić ze specjalnie oznaczonych obszarów, są zdefiniowane przez pojęcie Appellation. * Teoretycznie, im niższa wydajność, czyli ilość wina produkowanego z hektara winnicy, tym wyższa jakość otrzymanego wina.

FRANCUSKIE PRZEPISY DOTYCZĄCE APELACJI.

Dwieście lat temu francuskie wina były tak udane, że pokusa naśladowania ich była ogromna. Pojawiły się fałszywe etykiety, a wielkim nazwiskom groziło zdyskredytowanie. W związku z tym władze francuskie opracowały system gwarantujący autentyczność win. Została ona wprowadzona w 1855 roku dla wspaniałych Châteaux of Meudoc, Graves i Sauternes w Bordeaux, a zasady klasyfikacji prawie się nie zmieniły od tego czasu. d'Origine Contrdlee (DOC) - "apelacja kontrolowana ze względu na pochodzenie". Wina te stanowią obecnie prawie jedną czwartą całej francuskiej produkcji wina. Odnotowane okręgi mogą być tak duże jak Bordeaux lub tak małe jak Bandogne. Większe obszary podkreślają poszczególne małe, topowe miejsca, które mają potencjał do produkcji najwyższej klasy win. Na przykład, Margaux, gdzie wina mają status Appellation Margaux Contrdlee, jest oddzielną gminą w ramach większego okręgu, Haut-Médoc, który z kolei jest częścią całego Bordeaux.

Vin Delimits de Qualite Superieure (VDQS) to druga kategoria, czyli poziom z zasadami podobnymi do tych dla win AOC. Ta kategoria szybko się kurczy, ponieważ wina w niej są pretendentami do statusu AOC, a otrzymują go, gdy tylko osiągną przyzwoity poziom jakości. Definicja "win lokalnych" (Vin de Pays) pojawiła się po raz pierwszy w 1965 roku. Chodziło o to, aby nadać lokalną wyjątkowość winom, które w przeciwnym razie zostałyby zmieszane w zwykłe wina stołowe (Vin de Table). Kategoria ta stanowi obecnie 14% wszystkich win produkowanych we Francji. Zasady dotyczące "win lokalnych" opierają się na tych samych wytycznych, co te dotyczące AOC, ale są mniej rygorystyczne i pozwalają na większe zbiory, mniejszą definicję mieszanek odmianowych i niższe poziomy alkoholu. Tutaj winiarz ma szerokie pole do eksperymentów. Wszystkie pozostałe wina są klasyfikowane jako wina stołowe. Są to zazwyczaj najprostsze, zwykłe wina, które mogą pochodzić z dowolnego regionu Francji. Nadmiar win stołowych przerabia się na brandy winogronowe lub alkohol przemysłowy. W praktyce system apelacji oznacza, że winogrona uprawiane poza AOC lub strefami określonymi dla produkcji "win lokalnych" mogą być wykorzystywane wyłącznie do produkcji win stołowych. Z drugiej strony, winogrona uprawiane w ramach apelacji, jeśli przepisy są przestrzegane, może iść do wina z dowolnego poziomu winiarz wybiera. W Bordeaux, na przykład, winiarz z posiadłości w Listracq może stworzyć Margaux AOC, Medoc AOC lub Bordeaux AOC. Jest on bardziej skłonny do wyboru Margaux AOC, ponieważ sama nazwa determinuje wyższą cenę niż w przypadku innych kategorii. Z drugiej strony, jeśli winiarz jest oparty w mniej znanym obszarze Langwedocji, może on wybrać Vin de Pay d'Oc zamiast Coteaux du Languedoc AOC, ponieważ elastyczne prawa "lokalnego wina" pozwalają mu zrobić bardziej interesujące wino, tak, że będzie łatwiej sprzedać. Ogólnie rzecz biorąc, jak przejść w górę od Vins de Table lub ich odpowiedników do win AOC, ceny również skyrocket. W tej skali następuje stopniowe zaostrzanie zasad, według których państwo reguluje produkty, więc jakość wina teoretycznie też powinna się poprawić. Są jednak wyjątki od tej reguły. Ale na poziomie AOC w każdym razie jest znacznie mniej niewyraziste i niezbyt soczyste wina białe lub czerwone wina z grubymi taninami, które spotyka się na niższym poziomie, a bardziej złożone wina z ciekawymi aromatami owocowymi.

Klasyfikacja win we Francji

Francuskie regiony Bordeaux, Burgundia, Szampania i Alzacja rozwinęły procedury klasyfikacji wykraczające poza system apelacji. Winnice z najlepszą glebą i lokalizacją znajdują się na szczycie piramidy, podczas gdy te z mniej korzystnymi warunkami następują po nich. W Bordeaux, zarówno Médoc jak i Saint-Emilion mają swoje własne systemy klasyfikacji. Medoc, który zajmuje cały obszar na północ od Bordeaux do Sulac, jest podzielony na dwie części, Medoc AOC na północy i Haut-Medoc AOC na południu. W Haut-Medoc, sześć gmin - Margaux, Moudy, Saint-Julien, Saint-Esteuf, Listrac i Poillac - może używać własnych nazw. Posiadłości w tych gminach są klasyfikowane według klasy ziemi od Premier Grand Cru Classe (dosłownie "pierwsza klasa wśród Wielkich Winnic"), poprzez klasy "drugą", "trzecią", "czwartą", "piątą" do Cru Bourgeois (dosłownie "winnica klasy średniej"). Program ten nie zmienił się od 1855 r. Saint-Emilion jest jedyną apelacją na obszarze obejmującym większość północnego brzegu Dordogne. Wina z tej posiadłości są klasyfikowane jako Premier Grand Cru Classe A, Premier Grand Cru Classe B i Grand Cru Classe. Klasyfikacja ta jest znacznie młodsza i podlega przeglądowi co dziesięć lat. W Burgundii system opiera się na promocji winnic, a nie na nominowaniu prywatnych posiadłości. Grand Cru to winnice o najwyższej randze. Po nich następuje Premier Cru lub winnice drugiego rzędu. Najlepsze wina z Szampanii są klasyfikowane według mniej więcej tego samego schematu, ale tutaj to gminy, a nie winnice, które otrzymują tytuł Grand Cru lub Premier Cru. Do niedawna wszystkie wina z Alzacji były klasyfikowane i oznaczane bardziej według odmian winogron niż według posiadłości i winnic. Teraz nowe przepisy określiły niewielką liczbę specjalnych winnic, które mogą używać oznaczenia Grand Cru w nazwie wina.

Jeśli wybierzesz francuską grupę win, oczekuj, że wina stołowe będą bardzo proste i nieskomplikowane. Znajdziesz tu rozsądną ilość owoców, ale raczej nie będziesz w stanie zdecydować się na odmianę winogron. Jeśli nie ma wyraźnej kwasowości lub garbników, wszystko jest w porządku! Vin de Pays d'Oc to "lokalne wino" z Langwedocji-Roussillon. Podobnie jak reszta win na tym poziomie, może okazać się całkiem niezłe. Niezależnie od tego, czy wybierzesz wino mieszane, czy też wino wyprodukowane z jednej odmiany winogron, takie jak cabernet sauvignon czy syrah, na pewno znajdziesz w nim wiele owocowych smaków, ale nie oczekuj dużej złożoności. Wina takie przeznaczone są do spożycia w młodym wieku i zazwyczaj nie rozwijają głębszych ziołowych czy korzennych aromatów. W apelacji Coteaux du Languedoc znajduje się 121 gmin. Spośród nich jedenaście może obecnie dodawać własne nazwy do oznaczenia AOC. Dwie gminy, które zostały ostatnio zatwierdzone to La Ciape i Cabrieres. Niektórzy winiarze używają dębowych beczek do dojrzewania wina, które następnie może być z powodzeniem butelkowane przez kilka lat. Tak więc Twoje uwagi na temat tego wina będą zależały od tego, jaki styl wina masz do dyspozycji. Jeśli wybierzesz włoską grupę, powinieneś również doświadczyć bardzo wyraźnego wzrostu jakości i złożoności w miarę przesuwania się w górę skali apelacji. Wina te są o tyle ciekawe, że w przeciwieństwie do win z Langwedocji, wszystkie oparte są na tej samej odmianie winorośli - Sangiovese.

Toskańskie czerwone wina IGT są częściowo zbliżone jakościowo do francuskich "win lokalnych" i mogą pochodzić z każdego zakątka Toskanii. Dobrej jakości wina IGT są mocne w stylu, ale owocowe, z dobrą kwasowością i taninami. Włosi szanują te cechy, więc wino może być bardziej złożone niż jego francuski odpowiednik. Jeśli jednak nie jest to najlepszy okaz, może mu brakować owocowych aromatów. Rosso di Montalcino DOC wina pochodzą z niewielkiego obszaru w południowo-zachodniej Toskanii. Spodziewajcie się bogatych aromatów śliwek z wyważonymi taninami i kwasowością. Wino może być sprzedawane już w rok po zbiorach i nie ma powodu, aby dojrzewało dłużej, choć w niektórych przypadkach nabierze ciekawych aromatów cynamonu i przypraw w miarę dojrzewania. Brunello di Montalcino DOCG to solidne, powoli starzejące się wino, które przed butelkowaniem potrzebuje kilku lat dojrzewania w beczce. Nie trafia do sprzedaży, dopóki nie ma co najmniej czterech lat. Sama odmiana Brunello jest odmianą Sangiovese. Spodziewajcie się bogatego wina o głębokiej intensywności wszystkich smaków. Jeśli trafisz na dobry egzemplarz, owoc powinien zrównoważyć ciężkość drzewnych niuansów i siłę tanin. Szukaj charakterystycznych pieprzowych, cynamonowych i herbacianych tonów i aromatów, które wskazują na dobre starzenie się wina. Jeśli nie udało Ci się skompletować włoskiej grupy z winami ze wszystkich sugerowanych kategorii, możesz spróbować niedrogiego wina stołowego (Vino da Tavola) z Włoch (np. Rosso Toscana) i zastąpić Brunello przez Chianti Classico DOCG. Może zechcesz dodać jedno ze "specjalnych win stołowych". Poznasz je po wysokich cenach. Jeśli kupujesz jeden, spróbuj go jako ostatni. Jeśli wybierzesz grupę niemieckich win białych, powinieneś znaleźć nie tylko wzrost jakości wraz z rosnącym statusem, ale także rosnącą słodycz, ponieważ niemiecka klasyfikacja opiera się na zawartości cukru w winogronach, jak również położenie geograficzne winnicy. Większość win niemieckich jest owocowa i stosunkowo słodka, dlatego mówiąc o ich jakości, należy skupić się na intensywności i złożoności aromatów poszczególnych egzemplarzy. Zastanów się, czy cukier jest zrównoważony przez kwasowość. Wino z kategorii QbA powinno być bardzo proste, łatwe do picia i owocowe. Jego bukiet raczej nie będzie zbyt specyficzny. Z drugiej strony, wino może być dość aromatyczne, z ziołowymi lub cytrynowymi podtekstami w bukiecie. Dobre wina nie mogą być przytłaczające i muszą mieć świeży posmak. Wina Kabinett powinny być pełniejsze i mieć bardziej złożone aromaty i smaki. W zależności od użytej odmiany winogron, można znaleźć pewne smaki odmianowe. Picie tego wina może być bardziej interesujące. Zwróć uwagę na różnicę w poziomie słodkości. Jeśli wybierzesz Spatlese, możesz spodziewać się dość złożonego, dobrze zbalansowanego wina z bogatym posmakiem. To wino będzie również słodkie, ale powinno mieć dobrą, równą kwasowość. Jeśli Twoje Spatlese jest zrobione z Rieslinga, znajdziesz mnóstwo bogatych tonów grejpfruta (jeśli wino jest młode) lub oleistych tonów benzyny (jeśli wino jest bardziej dojrzałe). W bukiecie można wyczuć wyraźny aromat szlachetnej zgnilizny, choć jest to nietypowe dla win z tej kategorii. Użyj swoich notatek, aby scharakteryzować każde wino w kilku prostych słowach. W przyszłości twoje odkrycia pomogą ci przewidzieć, jak wino z danej kategorii dla danego regionu wypadnie na etykiecie.

Wino szlachetne.

Definicja "fine" jest używana dla najlepszych jakościowo win z klasycznych regionów winiarskich świata. Lista tych regionów tradycyjnie obejmuje Bordeaux, Burgundię, Szampanię, Dolinę Loary, północną Dolinę Rodanu i Alzację we Francji; Mozelę i Rheingau w Niemczech; strefy DOC Barolo i Chianti we Włoszech; Rioja i Jerez w Hiszpanii; oraz Dolinę Douro w Portugalii. Dziś lista ta powinna zostać rozszerzona o najlepsze regiony kalifornijskie i australijskie. Po pewnym czasie, prawdopodobnie niektóre przykłady z Chile i innych kwitnących obszarów uprawy winorośli, takich jak stan Waszyngton w USA lub Ribera del Duero w Hiszpanii, będą mogły być klasyfikowane jako wina szlachetne.

Na przykład, możesz opisać francuskie wino stołowe jako "owocowe, ale słabe i dość kwasowe", Rosso di Montalcino jako "nadające się do picia wino z wieloma smakami owoców; polecane do podawania z makaronem", a niemieckie Spatlese jako "niespodziewanie soczyste z maślanymi smakami owoców i długim posmakiem". Nie zapomnij odnotować, czy smakowało Ci to czy tamto wino.