Gdzie rośnie korek?
Korek do wina korkowego produkowany jest z kory dębu korkowego (Quercussuber). Ma tendencję do wzrostu w ciepłych rejonach Morza Śródziemnego. Największym dostawcą kory korkowej jest Portugalia. Duże plantacje dębu korkowego znajdują się również w południowo-zachodniej Hiszpanii. Sardynia i Korsyka posiadają największe obszary występowania dębu korkowego, a także własne zakłady przetwórstwa korka. Większość tamtejszych lasów dębu korkowego nie jest naturalna, lecz sadzona. Z kolei w południowej Francji i Afryce Północnej dąb korkowy jest znacznie rzadziej stosowany. Dęby korkowe są zazwyczaj okorowywane dopiero po osiągnięciu przez drzewo wieku 25-30 lat. W ciągu średnio 150 lat życia drzewa kora jest usuwana około 11 razy.
Z czego składa się kora
Korek jest wycinany z kory dębu korkowego poprzez jego soczewkowate kanały korzeniowe. Powietrze nie może przedostać się przez korek
Kora jest zbudowana z martwych komórek tkanek roślinnych drzewa. Są one wypełnione azotem, wodoszczelne i hermetyczne. W jednym centymetrze kwadratowym kory znajduje się od 30 000 do 40 000 takich komórek. Wymiana tlenu nie odbywa się przez korek, lecz przez szczelinę między korkiem a ściankami szyjki butelki. Im mniejsza wymiana tlenu, tym lepsza jakość korka. Po pierwsze, suberyna, substancja tworząca ściany komórkowe, jest bardzo elastyczna i ściśle przylega do szkła. Po drugie, korek jest wycinany z kory w poprzek wydłużonych porów w kształcie soczewicy (ciemne, zdrewniałe kanały w korku) - następnie pory, przez które do wina mogłoby dostać się więcej tlenu, są blokowane przez szyjkę butelki. Korki są najbardziej narażone na uszkodzenia w miejscach, gdzie występują pory soczewkowate. To właśnie w tym miejscu korki są najbardziej narażone na zerwanie. Korki, w których pory soczewkowe są jak najmniejsze, są uważane za najwyższej jakości.
Jak traktowane są korki
Po oddzieleniu kory dębu korkowego od jego pnia, suszy się ją na wolnym powietrzu przez co najmniej sześć miesięcy, a następnie gotuje i dezynfekuje. Potem następuje najtrudniejszy etap: wyselekcjonowanie kory nadającej się na korek. Tylko połowa materiału jest zatwierdzana przez rzeczoznawcę, a resztę przeznacza się na panele korkowe i inne zastosowania dekoracyjne. Odpowiednie warstwy kory są cięte w poprzek włókien na długie paski o szerokości równej wysokości korka. Paski są wybielane (obecnie powszechnie stosuje się do tego celu nadtlenek wodoru) i wycina się z nich korki. Aby ułatwić korkowanie butelki, pokrywa się ją warstwą parafiny lub wosku silikonowego.
