Klasyfikacja win, grupowanie win według różnych kryteriów (technologia przygotowania, ułamek objętościowy alkoholu etylowego, stężenie masowe cukru i dwutlenku węgla, stopień utlenienia itp.) Do klasyfikacji win stosuje się różnorodną, ujednoliconą terminologię - klasa, kategoria, typ, rodzaj, gatunek, grupa itp. co utrudnia porównywanie systemów klasyfikacji. Pierwszy, tzw "podstawowe" klasyfikacji win w krajowym przemyśle winiarskim oferowane Moskwa A. Khovrenko w 1909 roku. Opiera się ona na takich wskaźnikach jak barwa wina, frakcja objętościowa alkoholu etylowego, stężenie masowe cukru i zawartość dwutlenku węgla. Wina podzielone są na następujące kategorie: stołowe, spirytusowe, deserowe, musujące i gazowane. Zgodnie z klasyfikacją A. A. Egorova. A. Egorov klasyfikuje wina gronowe na 2 kategorie: I - wina spokojne; II - wina zawierające dwutlenek węgla, a każda z kategorii jest podzielona na sekcje w zależności od składu chemicznego i rodzaju wina. Klasyfikacja N. N. Prostoserdowa opiera się na tak ważnym atrybucie, jakim jest fermentacja alkoholowa. Wszystkie wina podzielił na 2 kategorie: I - wina o niezaburzonej równowadze fermentacji alkoholowej; II - wina o zaburzonej równowadze fermentacji alkoholowej. Wyodrębnił on wina smakowe i lecznicze. Kategoria I obejmuje wina lekkie o objętościowym udziale alkoholu nie wyższym niż 14% oraz wina mocne powyżej 14% z podziałem na białe, czerwone, różowe, typu Kakhetian i inne. Kategoria II obejmuje wina z nadmierną ilością cukru, alkoholu lub obu tych składników i dwutlenku węgla (musujące i gazowane). Prostoserdow zaproponował również zasadę podziału win według rodzaju, gatunku, podgatunku (np. krymskie sherry: rodzaj wina - mocne, gatunek - sherry, podgatunek - krymskie). Moskwa A. Gerasimov klasyfikacji wina opiera się na cechach technologicznych frakcji objętościowej alkoholu etylowego, stężenie masowe cukru i zawartość dwutlenku węgla. Odpowiednio, wina są podzielone na 2 kategorie: I - "naturalne" wino z fermentacji moszczu bez żadnych dodatków, II - "ulepszone" wino z dodatkiem cukru, alkoholu i dwutlenku węgla. Obie kategorie wina są z kolei podzielone na wina stołowe i deserowe, a te ostatnie są podzielone w zależności od spożycia, zawartości alkoholu i cukru. Prostoserdow i Gierasimow przewidywali systematyzację win według kilku niejednorodnych cech (np. jednocześnie według składu, technologii produkcji, przeznaczenia itp.), co nie spełnia wymogów klasyfikacji naukowej. Użyte przez Gierasimowa określenie "ulepszony" jest niefortunne, gdyż naruszenie naturalności trudno uznać za ulepszenie. Dlatego te klasyfikacje win nie mają praktycznego zastosowania. G. G. Aghabalants zaproponował klasyfikację win według stopnia utlenienia, ponieważ procesy utleniania-redukcji są główne w produkcji wina i określają produkcję tego lub innego rodzaju wina. Klasyfikacja win Agabalianz składa się głównie z zawartości dwutlenku węgla, aldehydu octowego (stopień utlenienia), objętościowego udziału alkoholu etylowego i koloru wina. Stopień cierpkości (zawartość taniny) i stopień karmelizacji są traktowane jako dodatkowe atrybuty. Zawartość dwutlenku węgla w winie można podzielić na trzy kategorie: spokojne, pół-pienne i pieniące się. Wina spokojne dzielą się na 2 kategorie w zależności od ich masowego stężenia cukru: wytrawne (wina stołowe) i słodkie (wina deserowe). W zależności od stopnia utlenienia obie kategorie dzieli się na grupy: nieutlenione, częściowo utlenione, utlenione i silnie utlenione. Według ułamka objętościowego alkoholu etylowego wina dzielą się na lekkie, półwytrawne i mocne, natomiast wina deserowe dzielą się dalej na półwytrawne, półsłodkie i słodkie według stężenia masowego cukru. Stopień cierpkości i karmelizacji są również charakterystyczne dla win niemusujących. Wina półspienione są klasyfikowane jako wina nieutlenione, zgodnie z ich zawartością alkoholu i masowym stężeniem cukru. Wina niepieniące dzielą się na 2 kategorie - musujące i musujące, z których każda dzieli się na 2 grupy - nieutlenione i półutlenione - a te z kolei dzielą się według ułamka objętościowego alkoholu etylowego i stężenia masowego cukru. Oprócz wyżej wymienionych cech, które stanowią podstawę klasyfikacji, rodzaje win dzieli się na białe, różowe i czerwone, w zależności od ich zabarwienia, w celu ich pogrupowania. Klasyfikacja Agabalianz jest najbardziej wszechstronna, obejmuje szeroką gamę win i uwzględnia szeroki zakres cech kompozycyjnych. Jednocześnie, jak przyznaje sam autor, wskaźniki ilościowe (np. zawartość aldehydu octowego) są kontrowersyjne i trudno jest ilościowo określić stopień karmelizacji i stopień cierpkości wina. Ze względu na swoją złożoność, ta klasyfikacja win również nie zyskała praktycznego zastosowania. Podstawowe przepisy dotyczące produkcji wina w Rosji przewidują bardziej uproszczoną i przyjazną dla użytkownika klasyfikację win (patrz tabela).
Ponadto wina dzielą się na odmianowe, mieszane, zwykłe, rocznikowe, kolekcjonerskie, białe, różowe i czerwone, a także na najwyższą i pierwszą kategorię. Międzynarodowa Organizacja ds. Winorośli i Wina zaproponowała następującą klasyfikację win na potrzeby międzynarodowych konkursów i degustacji:
Kategoria I - wina białe z odmian niearomatycznych
Grupa B. Wina musujące i fizzy (0,05 do 0,25 MPa nadciśnienia CO2) wytrawne 0-4 5 ponad 4 6 Grupa C. Musujące (powyżej 0,35 MPa nadciśnienia CO2) brut 0-15 7 półwytrawne 15,1-40 8 półsłodkie 40,1-80 9 słodkie powyżej 80,1 10 Grupa II - wina różowe z odmian niearomatycznych. Są one podzielone w taki sam sposób jak wina kategorii I i są ponumerowane od 11 do 20. Kategoria III - wina czerwone z odmian niearomatycznych: Grupa A. Wina spokojne (do 0,05 MPa nadciśnienia CO2) wytrawne 0-4 21 niewytrawne powyżej 4 22 Grupa B. Musujące i musujące (od 0,05 do 0,25 MPa nadciśnienia CO2) suche 0-4 23 suche powyżej 4 24 Grupa C. Musujące (nie mniej niż 0,35 MPa nadciśnienia CO2) 25
Masowe stężenie cukru, g/100cm3 (dla win spokojnych) i g/dm3 (dla win musujących) Kategoria IV - wina aromatyczne, bez względu na kolor (Muscat, Sauvignon itp.). Są one podzielone w taki sam sposób jak wina kategorii I i II i są ponumerowane od 26 do 35. V kategoria - wina "żółte" (sherry, Tokay dry naturals, Château-Chalons itp.): wytrawne 0-4 z ułamkiem objętościowym alkoholu etylowego do 15% 36 z ułamkiem objętościowym alkoholu etylowego powyżej 15,1% 37 półwytrawne 4,1-20 z ułamkiem objętościowym alkoholu etylowego do 15% 38 z ułamkiem objętościowym alkoholu etylowego powyżej 15,1% 39 półsłodkie powyżej 20,1 z ułamkiem objętościowym alkoholu etylowego do 15% Bardzo wytrawne 0-6 42 wytrawne 6-40 z zawartością alkoholu do 18% 43 z zawartością alkoholu powyżej 18,1% 44 półwytrawne 40,1-80 z zawartością alkoholu do 18% 45 z zawartością alkoholu powyżej 18,1% 46 słodkie powyżej 80 z zawartością alkoholu do 20,9 Wina aromatyczne (Muscat itp.) 49 Kategoria VII - Wina aromatyzowane (wermuty) 50 Niniejsza klasyfikacja może w pewnym stopniu służyć jako przewodnik przy degustacji win. Korzystnie, posiada on 3 główne cechy: ułamek objętościowy etanolu, stężenie masowe cukru i zawartość ditlenku węgla; pozostałe cechy uważa się za dodatkowe. A. Wedel i in. proponują, aby do klasyfikacji win wykorzystać trwałość końcowego posmaku. Jednostką, którą należy stosować, jest caudalia.