Związki fenolowe usuwa się z win używając do tego celu takich adsorbentów jak: kazeina, węgiel aktywny, żelatyna, alginian sodu, klej rybi, poliamid, poliwinylopirol i don, metyloceluloza oraz formaldehyd. Kazeina stosowana jest w dawkach 5...20 mg/dm3 jako profilaktyka przeciw utlenianiu białych win stołowych. Węgiel aktywny jest używany do obróbki już zbrązowiałych win. Żelatyna wspaniale flokuluje substancje fenolowe o masie cząsteczkowej większej niż 500, dlatego lepiej ją stosować do obróbki win dojrzałych. Poliamid (polikaprolaktan) aktywnie adsorbuje nieutlenione związki fenolowe. Poliwinylopirolidon tworzy rozpuszczalne kompleksy z nieutlenionymi związkami fenolowymi oraz nierozpuszczalne kompleksy z utlenionymi i spolimeryzowanymi formami. Nierozpuszczalny poliwinylopolipirolidon, w przeciwieństwie do rozpuszczalnego, może adsorbować mniejsze cząsteczki polepfenolu dzięki efektowi sita molekularnego. Formaldehyd reaguje z monomerycznymi formami substancji fenolowych i zapobiega ich kondensacji i powstawaniu pęcherzy. Obróbka poliwinylopirolidonem (PVP) jest zalecana dla wszystkich rodzajów win podatnych na zmętnienie spowodowane pojawieniem się utlenionych substancji fenolowych, znanych jako zmętnienie oksydacyjne. Następuje odwrotne zmętnienie o charakterze koloidalnym, spowodowane wytrącaniem się substancji fenolowych i białkowych. Obróbka win za pomocą PVP jest przeprowadzana razem z obróbką żelatynową i bentonitową lub może być połączona z obróbką zimną i cieplną. Do stabilizacji wina można dodać PVP w dawkach do 0,5 g/dm3. Poliwinylopirolidon jest białym, amorficznym, higroskopijnym proszkiem, dobrze rozpuszczalnym w wodzie i wodnych roztworach alkoholi. Aby dobrać optymalną dawkę środków uszlachetniających, konieczne jest przetestowanie każdej partii wina w warunkach laboratoryjnych (w cylindrach z docieranymi korkami lub w butelkach z białego szkła). Wina zawierające więcej niż 10 mg/dm3 całkowitego żelaza poddaje się działaniu żółtej soli krwi. Do ustalenia dawki PVP stosuje się jego 0,5...1% roztwór wodny. W celu przyspieszenia wytrącania się płatków, które powstają po dodaniu PVP, a także w celu uzyskania osadu o gęstej strukturze, stosuje się bentonit. (Testowe traktowanie win PVP i bentonitem, jak również inne metody obróbki wina są podane w monografii "Technologia win gronowych" autorstwa G.G. Valuiko - 2001). W warunkach produkcyjnych do przetwarzania wina stosuje się minimalne dawki PVP. Dla win białych dawki PVP mieszczą się w zakresie 20...100 mg/dm3. Większe dawki PVP (200...250 mg/dm3) stosuje się do win czerwonych ze względu na zwiększoną zawartość substancji fenolowych. Aby przyspieszyć wytrącanie substancji białkowych i poprawić klarowanie wina, tanina jest używany. Tanina jest bezpostaciowym proszkiem o barwie jasnożółtej lub czerwono-żółtej. Jest łatwo rozpuszczalny w wodzie i alkoholu. Tanina nie jest związana z utleniaczami, takimi jak żelatyna, klej rybny, albumina, kazeina, bentonit, dwutlenek krzemu itp. Przyspiesza efekt kłaczkowania żelatyny. Niezbędna ilość taniny do przetworzenia 1 dali wina wynosi 0,2 ... 1,0 g. Tanina może być otrzymywana z ziaren winogron po wyekstrahowaniu z nich oleju. Do płukania wina tanina jest używana razem z żelatyną i klejem rybnym. Przy odpowiednim zastosowaniu i optymalnych ilościach, tanina tworzy taninat z białkami, które wraz z substancjami zawieszonymi w winie tworzą płatki, które się wytrącają. Dlatego też uszczelnianie żelatyną lub klejem rybnym znacznie obniża zawartość substancji fenolowych w winie. Po sklarowaniu smak obrabianego wina jest przyjemny i subtelny. Tanina jest naturalnym składnikiem wina. Znajduje się we wszystkich stałych częściach kiści winogron: w gronach, pestkach i w skórce jagody. Podczas miażdżenia i tłoczenia do soku dostają się niewielkie ilości taniny. Duży wpływ na zawartość taniny w winie ma okres kontaktu soku z twardymi częściami winogron, gdyż ich górne warstwy zawierają 2...8% taniny. Dlatego też wina czerwone fermentowane na meze zawierają większe ilości taniny (do 3...6 g/dm3). Wina białe zawierają 0,1...0,4 g/dm3 taniny. Jeśli ilość taniny zostanie zwiększona do 0,5...0,8 g/dm3, ma ona silniejszy cierpki smak. A jeśli wina mają wysoką zawartość kwasów organicznych, cierpkość znacznie wzrasta przy tej samej ilości taniny. Wina z niską zawartością taniny słabo się klarują i łatwo ulegają chorobom. Pojawienie się czarnych przebarwień w winie tłumaczy się tym, że żelazo reaguje z taniną i tworzy czarny osad taninianu żelaza. Ale tanina odgrywa dużą rolę w pojawieniu się brązowego koloru białego wina. Do uszlachetniania (obróbka w celu klarowania i stabilizacji) materiałów winiarskich do szampana i materiałów winiarskich do produkcji win stołowych białych i czerwonych zaleca się stosowanie najwyższych i pierwszych gatunków kleju rybnego, który nie ma zapachu i smaku. Klej rybny przygotowywany jest z wewnętrznej powierzchni pęcherza moczowego różnych gatunków ryb, głównie jesiotra, suma, dorsza, rocznego szczupaka i innych. Klej rybny występuje w sprzedaży w postaci płytek o różnych kształtach, wiórków, włókien lub jako proszek. Do najlepszych odmian kleju rybnego, do przetwarzania materiałów winiarskich, należy naturalny klej w postaci płytek, czyli części ścian, oczyszczonych z tkanek łączących pęcherze ryb. Materiały winiarskie są laminowane 1% i 0,5% roztworem wina bez nieprzyjemnego zapachu płyt z klejem rybnym. Roztwór winny kleju rybnego jest naładowany dodatnio. Aby przygotować roztwór kleju rybnego, płytki są dokładnie myte, a następnie moczone przez jeden dzień w zimnej wodzie, aby spęczniały i usunęły nieprzyjemny zapach. Woda w procesie moczenia płyt jest zmieniana 2 ... 3 razy. Następnie woda jest odsączana, a odsączony klej jest wyciskany i rozdrabniany na drobne cząstki. Wyciśnięty i rozdrobniony klej wlewany jest do materiału winiarskiego, który został poddany obróbce technologicznej. Następnie klej i materiał winiarski ugniata się i miesza do jednorodnej masy i zalewa na 24 godziny w temperaturze 20 ... 24°С. Klej, który jest przygotowywany w temperaturze niższej niż 20°С, daje duże płatki garbników i witaminizacja materiału winiarskiego nie jest kompletna. Klej przygotowany w temperaturze wyższej niż 24°С daje małe płatki tannatu, które trudno się osadzają. Po jednodniowym utwardzeniu masę klejową rozpuszczoną w winie przeciera się przez sito włosowe, wlewa do beczki, dodaje materiał winiarski na zasadzie odpowiedniego zagęszczenia i miesza. Gotowa do wklejania mieszanina kleju rybnego i materiału winiarskiego powinna być przechowywana i utrzymywana w temperaturze 10 ... 12 ° C, ponieważ jest to korzystne podłoże do rozwoju różnych mikroorganizmów. Klarowanie materiałów winiarskich za pomocą roztworu kleju rybnego przeprowadza się zgodnie z instrukcjami technologicznymi. Leczenie szampana materiałów winiarskich z klejem rybnym jest przeprowadzane wraz z żółtą solą krwi, taniną i betonitem. Obrobiony materiał winiarski klaruje się po 8...21 dniach. Obróbkę materiału winiarskiego przeciwko zmętnieniu o charakterze fenolowym zaleca się prowadzić według schematu 1-OC, 2-OC, 3-OC, 4-OC i 5-OC, które są podane w monografii Valuiko G.G. "Technologia win gronowych", 2001).