Prohibicja, akt prawny zakazujący produkcji i sprzedaży napojów alkoholowych; środek walki z pijaństwem i alkoholizmem. Akty prawne przeciwko pijaństwu i alkoholizmowi zostały przyjęte w Chinach, Egipcie (2-3 tys. lat p.n.e.), w Sparcie i Atenach w Grecji (1 tys. lat p.n.e.), w Rzymie (w 3 w. p.n.e.) Różne formy ograniczeń picia wina stosowali Dacynianie (1 w.), Bułgarzy (12 w.) itd. Rosyjski metropolita Focjusz (15 w.) zabronił picia wina przed obiadem. Iwan III (15 w.) wydał dekret zakazujący "obrzydliwego" pijaństwa; tylko "zacni" ludzie mogli warzyć alkohol 4 razy w roku z okazji wielkich świąt i uroczystości rodzinnych. W krajach muzułmańskich religia zabraniała wyznawcom spożywania napojów alkoholowych. Suche prawo wprowadzono w USA w 1908 roku w 5 stanach, a po 1917 roku - we wszystkich stanach, obowiązywało ono do 1933 roku. W Szwecji od 1865 roku, zgodnie z systemem Gotlieburga, sprzedaż napojów alkoholowych była dozwolona tylko w restauracjach do gorącego posiłku. W zmodyfikowanej formie system ten został później przyjęty w Norwegii, Finlandii, Belgii. W 1919 r. wprowadzono system Bratt, w ramach którego alkohol sprzedawano na kartki (do 4 litrów na rodzinę miesięcznie). Bojkot ekonomiczny i presja krajów produkujących wino (Francja, Hiszpania, Włochy), które nie chciały przyjmować produktów rybnych z mórz północnych, wymusiły złagodzenie zakazu w Islandii i Norwegii. W Rosji ustawa o prohibicji została wprowadzona w 1914 roku. Trzecim dekretem władzy radzieckiej z 8.11.1917 r., przyjętym na wniosek W. I. Lenina, wprowadzono suche prawo, które obowiązywało do 1925 roku. W maju 1985 roku Komitet Centralny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego i Rada Ministrów ZSRR przyjęły dekret O środkach likwidacji pijaństwa i alkoholizmu. Dekret ten przewidywał ograniczenie produkcji wódki, likierów i napojów spirytusowych, a w konsekwencji gwałtowne ograniczenie sprzedaży napojów alkoholowych w sieci detalicznej. Dekret ten miał na celu walkę z pijaństwem i alkoholizmem.
